هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی دلــش از درد دنــیا ریشــــتر بی   اگر بر سر نهی چون خســروان تاج به شیرین جانت آخر نیشتر بی

یــکی درد و یــکی درمان پســـندد یک وصل و یکی هجران پسندد   من از درمان و درد و وصل و هجران پســندم آنچه را جانان پسـندد

جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روز   وصــالت گر مـرا گردد میســر هـــمه روزم شـــود چون عید نوروز

دلا خوبـــان دل خونیــــن پســـندند دلا خون شو که خوبان این پسندند   متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهــــی آن گروهی این پســـندند

عـــــزیــزان مـــوســـم جوش بهــاره چمن پر سبزه صحرا لاله زاره   دمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیـــــای دنی بی اعتباره 

به آهی گنبد خضرا بسوزم پس آن گه تودۀ غبرا بسوزم دو عالم سوزم ار کارم نسازی چه فرمایی، بسازی یا بسوزم؟

به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتـــمند و درویــش  نه درویش بیکفن در خــاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش بابا طاهر

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ  اگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ  بابا طاهر

خوشــا آنانکه تن از جان نداننــد تن و جانی بجز جانان ندانند  بدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشــتن درمان ندانند  بابا طاهر

خوشا آنانکه الله یارشان بی بحمد و قل هو الله کارشان بی  خوشا آنانکــه دایم در نمازند بهشت جاودان بازارشـــان بی  بابا طاهر

زدســـت دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد  بسازم خنجری نیشش ز فولاد زنــم بر دیــده تا دل گــــردد آزاد بابا طاهر

مکن کاری که پا بر ســـنگت آیو جهان با این فراخـی تنگت آیو  چو فردا نامه خوانان نامه خونند تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو  بابا طاهر

بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریم  بیا تا بردباری پیشـــه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم  بابا طاهر

مرا نه سر نه ســــامان آفریدن پریشانم پریشــان آفریدند  پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند  بابا طاهر

به صحرا بنگرم صــحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم  بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم  بابا طاهر

عزیزا کاسه‌ی چشمم ســرایت میان هردو چشمم جای پایت  از آن ترسم که غافل پا نهی تو نشــنید خـــار مژگــانـم بپایت بابا طاهر